پژوهشگاه‌های سلامت تشنه کمک خیرین/پزشکان برای نیازمندان وقت احسان کنند

طراحی قوانین درست،جامع برای حمایت از محرومان و حامیان،اجرای درست این قوانین و نظارت دقیق بر عملکرد نهادهای غیردولتی مهم ترین وظایف دولت در حمایت از احسان و نیکوکاری است.درحالیکه حمایتهای لازم دولتی از درمانگاه‌ها و بیمارستان‌های خیریه صورت نمی‌پذیرد.

به گزارش خبرنگار سلامت خبرگزاری تسنیم، در جهان امروز دیگر احسان‌های فردی درد عمیق جامعه در حوزه سلامت را رفع نمی‌کند، امروز به بیمارستان‌های مجهز که هزینه کمتری از بیمار بگیرند و دارای موقوفه و رقبه‌ برای تأمین بخشی از نیازهای روزمره خود باشند و پزشکانی «طبیب دل» که وقت خود را برای نیازمندان احسان کنند، نیازمندیم.

امروز به حامیانی نیاز داریم که حاضر باشند پژوهشگاه‌هایی در حوزه سلامت تأسیس کنند و یا از پژوهشگاه‌های موجود حمایت کنند (پژوهشگاه رویان تشنه این حمایت‌ها است) تا به سمت درمان بیماری‌های لاعلاج برویم. سرطان بی‌داد می‌کند، اگر طبق پیش بینی‌ها در آینده از هر چهار نفر یک نفر مبتلا به سرطان باشد، پس نیاز خیر اندیشی ما اکنون احسان و نیکوکاری برنامه ریزی شده در حوزه درمان این بیماری است.

در این رابطه سید علی ریاض - معاون حقوقی و امورمجلس سازمان نظام پزشکی در یادداشتی اختصاصی به تسنیم آورده است: امروزه وجود خیرین سلامت، خیرین حامی بیماران خاص، خیرین مدرسه ساز، خیرین مسجدساز، خیرین حامی ایتام و .... را می‌توان اوج سازماندهی شده نهضت نیکوکاری مردم ایران دانست. نهضتی که از هزاران سال قبل با مردم ایران زاده شد و با ورود اسلام به ایران عمیق‌تر و گسترده‌تر در میان آحاد مردم ریشه دواند.

در گذشته این مرز و بوم نیکوکاری بیشتر یک عمل فردی محسوب می‌شد و افرادی که وسعت مالی آنها و وسعت قلب و باورهایشان شبیه هم بود، با تشخیص مهم‌ترین مشکل موجود در شهر خود، بخشی از اموالشان را برای رفع دائمی آن مشکل وقف می‌کردند. وجود ده‌ها شهر موقوفه و هزاران رقبه نشان دهنده وسعت خیر اندیشی فردی در تاریخ ایران است. البته این وقف‌ها محدود به مال نبود، وقف دانش و علم هم جزو جدایی ناپذیر امور خیری بود که از سوی مردم صورت می‌پذیرفت. وجود پزشکانی که به گسترش دانش سلامت در میان مردم می‌پرداختند و طبابت آنها برای نیازمندان همیشه رایگان بود، اثبات این ادعا است.

اما با گذشت زمان، ایجاد تغییرات اجتماعی، وسیع شدن شهرهاو به تبع آن دور شدن مردم از هم و مشکلاتی که در شناخت نیازمندان واقعی و یا دسترسی به آنها ایجاد شد، همچنین بالا رفتن هزینه‌ها، دیگر کار خیر فردی چندان پاسخ گوی نیازهای بسیار زیاد جامعه نبود. پس خلائی ایجاد شد که به موجب آن دسترسی خیرین به نیازمندان کمتر شد.

اما وسعت اندیشه و قلب مردم ایران مانع از ماندگاری این خلا و مشکل شد. خیرین دست به دست هم دادند و با تشکیل گروه‌های خیر و نگاهی دقیق و کارشناسانه به رصد مشکلات جامعه اقدام و برای رفع آنها برنامه ریزی کردند. در این میان دولت نیز با راه‌اندازی کمیته امداد امام خمینی(ره) و واگذاری حمایت از گروه‌های آسیب دیده و در معرض آسیب به سازمان بهزیستی و بعضاً هلال احمر تلاش کرد، به صورت رسمی به حمایت از نیازمندان اقدام کند. اما آیا اقدامات صورت گرفته کافی است؟

پاسخ روشن است؛ خیر. علی رغم تلاش‌های دولتی و غیر دولتی (با در نظر گرفتن آسیب‌های هر دو نوع فعالیت) همچنان نیازمندان زیادی در جامعه ما حضور دارند؛ اما راه کار رفع این مشکل بازگشت به گذشته و دقت در عملکرد مردم ایران در خصوص احسان و نیکوکاری است

مردم ایران همیشه با هوشمندی در امور خیر اقدام می‌کردند و این هوشمندی به دلیل مسائل خاص جامعه و دولت‌های حاکم همیشه با انعطاف پذیری قابل توجهی همراه بود. یعنی مردم نیازها و امکانات و بهترین راه کار رفع مشکلات نیازمندان را یافته و سپس اقدام به رفع انها می‌کردند. یعنی همیشه مشکل توسط نخبگان جامعه شناسایی و بهترین راه حل به کار برده می‌شد.

به عنوان مثال آب آلوده، مردم را به سوی وقف آب انبار هدایت می‌کرد، گسترش بیماری‌ها موجب ساخت حمام‌های عمومی و توجه به بهداشت و ایجاد درمانگاه می‌شد، وجود ایتام در جامعه مردم را به سمت وقف اموال برای ایتام هدایت می‌کرد و در صورتیکه دولت‌ها به مسائل دینی بی‌توجه بودند، مردم برای جبران مشکل فرهنگی موجود به سمت برگزاری مراسم‌های مذهبی حرکت می‌کردند.

در طول تاریخ ایران، امور خیر و نیکوکاری هرگز دولتی نبود و دولت‌ها کمترین نقش را در این مسائل داشتند. اگر چه دولت مردان و البته شیر زنان این سرزمین به صورت فردی اقدام به کارهای خیر می‌کردند اما هرگز امور خیر دولتی نبود.

دولتی بودن امور خیر یعنی برداشتن مسئولیت از دوش مردم و سپردن آن به کارمندان دولت تا به عنوان امری اداری و وظیفه سازمانی به آن اقدام کنند و این مسئله‌ای نگران کننده است چرا که موجب می‌شود عموم مردم خود را مسئول ندانند. در حالیکه طبق دستور صریح اسلام، همه مسئول هستند. اما دولت هم مسئولیت بزرگی در این زمینه دارد، مسئولیت نظارت بر عملکرد درست نهادهای غیر دولتی.

طراحی قوانین درست، جامع و مانع برای حمایت از محرومان و حامیان، اجرای درست این قوانین و نظارت دقیق بر عملکرد نهادهای غیر دولتی مهم ترین وظایف دولت در حمایت از احسان و نیکوکاری است. وظیفه‌ای که با خلا‌های و مشکلات بسیار زیادی روبه‌رو است. به عنوان مثال حمایت‌های لازم دولتی از درمانگاه‌ها و بیمارستان‌های خیریه صورت نمی‌گیرد و این مراکز خیریه به مانند سایر مراکز مجبور به پرداخت مالیات هستند. در حالیکه بهترین حمایت دولت از سلامت می‌تواند حمایت صحیح و اصولی از مراکز خیریه سلامت محور باشد.

علاوه بر مسئولیت دولتمردان و قانون‌‌گذاران در امور خیر، اندیشمندان و متفکران جامعه نیز مسئول هستند. آنها باید مهم‌ترین آسیب‌ها را شناسایی و برای آنها راه حل‌های ماندگار طراحی کرده و جامعه به ویژه گروه‌های خیرین را نسبت به مسائل جامعه هشیار و آگاه نگه دارند.

مردم هم مسئول هستند؛ همه در قبال هم مسئولیم از شناسایی افراد نیازمند و کمک به آنها برای دریافت حمایت‌های خیرین گرفته تا عضویت در نهادهای غیر دولتی و احسان مال، دانش، وقت، انرژی و حتی محبت برای نیازمندان. پس امور خیر و نیکوکاری نیز باید کاملاً هوشمندانه و با ذکاوت صورت پذیرد چون اگر کمک‌ها و نیکوکاری‌ها به درستی صورت نگیرد، می‌تواند آسیب‌زا باشد. همچنان که حضرت علی(ع) می‌‌فرماید اگر می‌خواهید یک نفر را سیر کنید به او ماهی بدهید، اگر می‌خواهید او را برای همیشه سیر کنید، به او ماهی‌گیری یاد بدهید.

پس کار خیری که با تعقل و دقت‌نظر صورت پذیرد، بر احسانی که هدف‌گیری درستی برای رفع نیاز محرومان ندارد، قدر مسلم ارجح است و  در این میان یکی از بزرگ‌ترین نیازهای مردم، سلامت است. بیماری نه تنها بیمار که کل خانواده وی را درگیر کرده و حتی به مرز فقر و نداری می‌کشاند.

در جهان امروز دیگر احسان‌های فردی درد عمیق جامعه در حوزه سلامت را رفع نمی‌کند، امروز به بیمارستان‌های مجهز که هزینه کمتری از بیمار بگیرند و دارای موقوفه و رقبه‌ برای تأمین بخشی از نیازهای روزمره خود باشند و پزشکانی «طبیب دل» که وقت خود را برای نیازمندان احسان کنند، نیازمندیم.

پژوهشگاه‌های سلامت تشنه کمک خیرین

امروز به حامیانی نیاز داریم که حاضر باشند پژوهشگاه‌هایی در حوزه سلامت تأسیس کنند و یا از پژوهشگاه‌های موجود حمایت کنند (پژوهشگاه رویان تشنه این حمایت‌ها است) تا به سمت درمان بیماری‌های لاعلاج برویم. سرطان بی‌داد می‌کند، اگر طبق پیش بینی‌ها در آینده از هر چهار نفر یک نفر مبتلا به سرطان باشد، پس نیاز خیر اندیشی ما اکنون احسان و نیکوکاری برنامه ریزی شده در حوزه درمان این بیماری است.

و حرف آخر اینکه، وسعت قلب‌ها است که نیکوکاری می‌آفریند نه وسعت حساب‌های بانکی.

http://www.tasnimnews.com/fa/news/1394/12/14/1018470